هنگام تماشای «فیلم انگل Parasite» اولین چیزی که توجهم را جلب کرد سادگی بود. سادگی در تعریف کردن یک داستان از مدیوم سینما. بونگ جون هو با زیبایی و سادگی تنها داستانش را روایت می کند. چنان ساده که با خود می اندیشی «فیلم ساختن هم کار چندان سختی نیست؟» «مگر می شود داستانی با این پیچیدگی و تمام این جهش ها به این سادگی روایت شود؟»
فیلم انگل Parasite ادای دینی به سینما.
در فیلم انگل Parasite، مهم ترین “دینی” که سینما به تماشاگرانش -یعنی همراه کرن تماشاگر و جذب کردن او به فیلم.- دارد از همان ابتدا به بهترین شکل ادا می شود. انگل از همان صحنه های آغازین مخاطبش را مجذوب دیدن می کند. تماشای قاب هایی که نه فقط برای زیبایی بلکه هر کدام برای وظیفه ای در فیلم حضور دارند.فیلم ما را دانای کل میکند تا چیزهایی را که میبینیم هرچند اشتباه قضاوت کنیم. اما لحظاتی هم میرسد که ما را شخصیتی می کند تا بی هیچ قضاوتی اتفاقات را از چشم شخصیت ها ببینیم و آن ها را درک کنیم.
پایبندی فیلم انگل به روایت کردن.
آنچه بیش از همه مجذوب کننده است پایبندی فیلم به روایت و داستان است. این پایبندی به اندازه ای است که فیلم به هیچ ژانری تعلق ندارد و در داخل چند ژانر سیر می کند. از کمدی آغاز می شود و به تراژدی می رسد.
فیلم انگل Parasite و روایت با دوربین.
در طول فیلم می بینیم که چگونه کارگردان نماها و قاب ها را به خدمت میگیرد تا قصه ای را نمایش دهد. داستان های انگل با دیالوگ ها پیش نمیرود بلکه تمام داستان با تصاویر روایت می شوند.
دوربین در فیلم بونگ جون هو.
فیلم انگل Parasite در همان ابتدا فقر و جایگاه خانواده را با حرکت ساده دوربین نشان می دهد. فاصله ی طبقاتی با بالا رفتن و پایین آمدن از پله ها نمایش داده می شود. استراتژی داستان با برخورد پدر خانواده با یک سوسک به نمایش گذاشته می شود . خزیدن های پدر. سیگاری که کی جنگ روی کاسه توالت در حال استفراغ روشن می کند. اینترنتی که تنها در دستشویی قابل استفاده است. غیره و غیره.
یک سینمای واقعی.
فیلم انگل Parasite به واقعیت و اصل سینما که همان روایت کردن با تصویر است اشاره ای دارد. همانطور که پسر با نگاه کردن از دوربین و خاموش و روشن شدن چراغ، داستان پدر را می فهمد ما هم با تماشای تصاویری که کارگردان با دوربین ضبط کرده و خاموش و روشن شدن هایی هایی که در کسری از ثانیه رخ میدهند داستانی را میبینیم و میفهمیم. این فیلم یک سینمای واقعی است یعنی روایت با تصاویر.